Geervliet werd al in de middeleeuwen voorzien van meel door een getijdenmolen, een molen die door waterkracht in werking werd gezet door het verschil in eb en vloed in de Bernisse. Echter werd Dit hoogteverschil werd in de loop der jaren te weinig om nog te kunnen malen. In 1382 wordt er al over een houten molen gesproken op huidige plek. De stad Geervliet was namelijk omringd door een stadsmuur met diverse verdedigingstorens. Op een van deze torens, ook wel de molentoren genoemd, stond een houten molen. Deze houten molen werd een aantal keer vervangen, nadat hij door brand was verwoest. Er mocht  na 1743 geruime tijd geen tabak worden gerookt op vele plekken in Geervliet, omdat de molen te vaak afbrandde.

In 1851 besloot men een stenen molen te bouwen op dezelfde toren, en deze molen staat er nu nog steeds.

De zes eeuwen oude toren waarop de molen staat heeft aan de onderkant een muurdikte van 1,60 meter en de schietgaten zijn er nog, Dit alles is te zien bij een bezoek aan de molen.

​

Tot 1947 was de molen in bedrijf, in 1955 werd de molen gerestaureerd. Daarbij werden er zogenaamde fokwieken aangebracht. De toenmalige eigenaar (gemeente Geervliet) wilde namelijk een maalderij starten. Helaas mislukte dit. 

In 1962 werd de molen verkocht aan Heineken, die er voor het eerst een restaurant in vestigde. Vele eigenaren en uitbaters kwamen en gingen, vooral specialiteitenrestaurants vestigden zich in de molen. Helaas lukte het weinig uitbaters om er een langlopend commercieel succes van te maken. 

​

Sinds 1990 wordt de molen op vrijwillige basis in werking gezet, de molen draait dan voor de prins: de maalstenen draaien dus niet mee. 

​

Met de jaarwisseling van 2019/2020 kwam de molen in handen van twee nieuwe particulieren eigenaren. Marcel Vlasblom en Rina van Velde wonen sinds maart 2020 samen met hun dochter onderin de molen. Ze zorgen met hart en ziel voor de molen die overigens wekelijks gedraaid wordt door de vrijwillige molenaar.